Christien Brinkgreve schreef in haar boek Het beladen huis, ik postte er al eerder over, o.a. over die momenten waarin "agree to disagree" een soort permanent adres lijkt te zijn geworden.

En dan die beladen keuze, blijf ik of ga ik?

Het verschil?

Volhouden klinkt nobel. Je blijft hopen op een andere uitkomst. Misschien verandert het nog, misschien komt het goed. Volhouden is hoop in vermomming.

En uithouden?

Dat is verdragen. Blijven zitten, niet omdat je hoopt dat het verandert, maar omdat je meer houdt van de ander dan van jezelf. Omdat je meer begrijpt dan goed voor je is. Omdat zwijgen makkelijker lijkt dan spreken.

Uithouden is niet alles maar goedvinden. Het vraagt vaak meer liefde, of misschien meer angst, dan we ons realiseren.

De brug in het midden

Het mooie?: je kunt samen op het midden van de brug staan en zeggen: "Dit 'agree to disagree' heeft nu wel lang genoeg geduurd, vind je niet?"

Dat is geen nederlaag. Dat is volwassen.

Word eens nieuwsgierig naar je eigen patronen. Waar houd je vol? Waar houd je uit? En wat is eigenlijk het verschil tussen die twee in jouw leven?

Geen makkelijke vragen.

Nieuwsgierigheid mag.

Laat je de tafel leeg of schuif je weer aan...