We stemmen binnenkort weer.

Leiderschap staat nu volop in de aandacht. En terwijl iedereen een mening heeft over hoe het ’bovenin’ geregeld zou moeten zijn, valt me op hoe vergelijkbaar dat eigenlijk is met wat ik dagelijks zie in gezinnen.

Vaak wordt er hulp gevraagd voor een kind: buikpijn, geen zin in school, moe, stil, juist druk. Maar zodra ik rustig begin door te vragen, blijkt er regelmatig iets anders uit balans – niet bij het kind, maar bij een van de ouders. Soms allebei.

Kinderen zijn gevoelig voor toon, sfeer en spanning. Ze hoeven niets te weten om alles te voelen. Ze registreren: Is er iemand echt aanwezig? Staat er iemand innerlijk aan het roer?

En als dat niet zo is, gaan ze – meestal onbewust – compenseren. Thuisblijven om de boel in de gaten te houden. Stilvallen. Of juist lawaai maken, omdat stilte te veel zegt.

Toen ik nog werkte als executive coach, zag ik hetzelfde in organisaties: je kunt beneden van alles trainen en ontwikkelen, maar als er bovenin niets verschuift, blijft het systeem in dezelfde beweging hangen.

 

Zo werkt het thuis ook. Ouders zijn geen perfecte leiders (gelukkig maar), maar ze zijn wel de systeemleiders. Niet om alles te controleren, maar om innerlijk aanwezig te zijn. Dáár begint ordening, veiligheid en groei.

Kinderen hebben geen ideale ouders nodig. Ze hebben ouders nodig die er zijn.